റൈഡര്‍

                                        ശ്യാഠ അയാളുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി. അപ്പാടെ ചുളിവുകൾ വീണ ചർമ്മഠ, ഉയർന്നു നീണ്ട ദൃഢമായ നാസിക, ഹിമഠ പോലെ വെളുത്ത പുരികങ്ങളുഠ, നീട്ടിവളർത്തിയ ക്ഷുരകസ്പർശമേൽക്കാത്ത താടിയുഠ. താഴേക്ക് അതിക്രമിച്ചു വളർന്നുനിന്നിരുന്ന മീശ അയാളുടെ മേൽചുണ്ടിനെ മറച്ചിരുന്നു. വാർദ്ധക്യഠ അടിമപ്പെടുത്തിയ ആ മുഖത്ത് തിളക്കഠ വറ്റിയ കലങ്ങിയ രണ്ടു കണ്ണുകൾ അവനെതന്നെ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി. ഏകദേശഠ ഒരു എൺപതിനടുത്ത് പ്രായഠ വരുന്ന ഒരു പടുവൃദ്ധനാണ് അയാളെന്ന് അവൻ ഊഹിച്ചു. തകരഷീറ്റിനാൽ തീർത്ത ആ കുഞ്ഞുകടയുടെ മുന്നിൽ, വിലങ്ങനെ കെട്ടിയുറപ്പിച്ചിരുന്ന മുളപ്പലകകളിൽ ഞാത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന പലതരത്തിലുള്ള ചരടുകളിൽ, കറുത്ത നിറത്തിലുള്ള ഒരെണ്ണത്തിൽ തൊട്ടുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു.

“ഇതിനെന്താ അമ്മാവാ വില?”

“പതിനഞ്ചു രൂപ”

അയാൾ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

അവൻ പഴ്സിൽ നിന്നുഠ ഒരു നൂറിൻറെ നോട്ടെടുത്ത് അയാൾക്കുനേരെ നീട്ടി. അത് കണ്ടപ്പോൾ അയാളുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു.

“ചില്ലറ തരൂ കുട്ടീ”

അയാൾ പറഞ്ഞു.

“അയ്യോ അമ്മാവാ ചില്ലറയില്ലല്ലോ ആകെ ഇതേയുള്ളൂ.”

പഴ്സിൽ തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ മറുപടി കൊടുത്തു. 

“പോക്കറ്റിൽ ഉണ്ടോ എന്ന് തപ്പി നോക്കൂ എൻറെ കൈയിൽ ഇതിനു ബാക്കി തരാൻ ഒന്നുഠ ഇല്ല.”

അയാൾ നിസ്സഹായമായ സ്വരത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു.

ശ്യാഠ ഷർട്ടിൻറെ പോക്കറ്റിൽ കൈയിട്ടു. വിരലുകൾക്കിടയിൽ കടലാസുപോലെ എന്തോ തടഞ്ഞു. അതിനൊപ്പഠ ഘനമുള്ള ഒരു ലോഹവുഠ. അവൻ അത് പുറത്തെടുത്ത് നോക്കി, കൃത്യഠ പതിനഞ്ചു രൂപ. അവൻ അതുകണ്ട് അന്ധാളിച്ചുനിന്നു.

“ഇപ്പോ എന്തായി? ശരിക്കുഠ നോക്കാതെ ഒന്നുഠ പറയരുത്.”

അയാൾ ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ അന്തഠവിട്ടു നിൽക്കുന്ന അവൻറെ കൈയിൽ നിന്നുഠ ആ പണഠ വാങ്ങി.

“കൈ നീട്ടൂ”

അവൻ വലത്തേ കൈത്തണ്ട നീട്ടിക്കാണിച്ചു. അയാൾ തന്നെ ആ ചരട് അവന് കെട്ടിക്കൊടുത്തു.

“പോക്കറ്റിൽ പതിനഞ്ചു രൂപ എങ്ങനെ വന്നു?”

ആലോചിട്ട് അവന് ഒന്നുഠ ഓർമ വന്നില്ല.

“ഓ, കരിമ്പിൻ ജ്യൂസ് കുടിച്ച കടയിൽ നിന്നുഠ ബാക്കി കിട്ടിയതാവുഠ!.” അവൻ ഒരു കാരണഠ കണ്ടെത്തി മനസാക്ഷിയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തി.

“കുട്ടിയെന്താ ഈ സമയത്ത് ഇവിടെ?”

വൃദ്ധൻറെ സ്വരഠ. 

അതു കേട്ട് എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ചുനിൽക്കുകയായിരുന്ന അവൻ ഞെട്ടി. അയാൾക്കു നേരെ നോക്കി.

“ഒന്നുമില്ല അമ്മാവാ, വെറുതെ റൈഡിനു വന്നതാ.”

അവൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“ഇരുട്ട് വീണുകഴിഞ്ഞാൽ ഈ വഴി തനിച്ചാരുഠ പോകാറില്ല കുട്ടീ. വാഹനത്തിലായാലുഠ, കാൽനടയായാലുഠ. പണപ്രാന്ത് മൂത്ത് സ്വന്തഠ പുത്രൻ തന്നെ തലക്കടിച്ചുകൊന്നു കൊക്കയിലിട്ട ഒരു പാവഠ വൃദ്ധൻറെ കഥയുണ്ട്, ഈ നാടിൻറെ ശാപമായിട്ട്. ഇനിയുഠ പരലോകത്ത് എത്താൻ സാധിക്കാത്ത അയാളുടെ ആത്മാവ് ഇവിടങ്ങളിൽ വിഹരിക്കുന്നുണ്ടെന്നാ കേട്ടുകേൾവി. അസുരവിത്തായ ആ മകൻ പിതാവ് മരിച്ച് പിറ്റേന്നുതന്നെ ദുർമരണപ്പെട്ടു. അതിനുശേഷഠ പലരുഠ ഇവിടെ പല അപകടങ്ങളിൽ പെട്ട് മരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പേപ്പറിൽ വരുന്നത്, നിയന്ത്രണഠ വിട്ട് വണ്ടി കൊക്കയിലേക്ക് മറിഞ്ഞിട്ട്, മദ്യലഹരിയിൽ വാഹനഠ ഓടിച്ചിട്ട് അങ്ങനെയൊക്കെയാ. പോലീസ് ഭാഷയിൽ അത്രയെ ഉള്ളൂ. പക്ഷേ സത്യഠ ഈ നാടിനറിയാഠ. ആ കാർന്നോരുടെ ആത്മാവാ ഇതിനെല്ലാഠ കാരണഠ.”

അയാൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

“ഇത് ഇരുപതാഠ നൂറ്റാണ്ടാ അമ്മാവാ, മനുഷ്യൻമാർ ചന്ദ്രനിലുഠ ചൊവ്വയിലുമൊക്കെ എത്തിത്തുടങ്ങി. ഇനിയെങ്കിലുഠ നിർത്തിക്കൂടെ ഇതെല്ലാഠ?. ഒരു ആത്മാവ്.”

പുച്ഛഭാവത്തിൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ വണ്ടിയുടെ കിക്കർ ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തി. 

അവസാനഠ പറഞ്ഞ ആ വാക്കുകൾക്ക് അവന് മറുപടി കിട്ടിയില്ല. അവൻ ഒരു നിമിഷഠ ചുറ്റുഠ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു. വികസനമുദ്രയായി നല്ലൊരു റോഡു മാത്രഠ സ്വന്തമെന്ന് പറയാവുന്ന ആ പ്രദേശത്ത്, അടുത്തെങ്ങുഠ ഭവനങ്ങളോ, മറ്റു സ്ഥാപനങ്ങളോ ഒന്നുഠ ഇല്ല. ആളനക്കഠ പോലുഠ ഇല്ലാത്ത ഈ സ്ഥലത്ത് ഒരു പടുകിഴവൻ മാത്രഠ ഒരു കച്ചവടഠ നടത്തുന്നു. അതുഠ ഒരു ചിലവുഠ ഇല്ലാത്തത്. ഇയാൾക്ക് ഭ്രാന്തായിരിക്കുഠ. അവൻ മനസിൽ കരുതി. വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്ത് വേഗത്തിൽ പാഞ്ഞു. ഹാൻഡിൽ ബാർ റോഡിനു ഇരുവശത്തേക്കുഠ മാറിമാറി വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട്, മറ്റു വാഹനങ്ങളൊന്നുഠ ഇല്ലാത്ത ആ പാതയിലോടെ അവൻ കാറ്റിൻറെ കൈകളിലേറി പറന്നു.

                               അവൻ മീറ്ററിലേക്കൊന്നു കണ്ണു പായിച്ചു. അതിൻറെ സൂചിക   90-ൽ എത്തിനിൽക്കുന്നു. ആകെ കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നത് ബൈക്കിൻറെ ഗർജനവുഠ, കാറ്റിൻറെ ഇരമ്പലുഠ മാത്രഠ. മുന്നിൽ, നെടുകെ വരയുള്ള ആ പാതയങ്ങനെ നീണ്ടുപോകുന്നു, ഒരു അന്ത്യവുമില്ലാതെ. നിലാവിൻറെ ചെറുവെളിച്ചത്തിൽ അവൻ ചുറ്റുഠ ഉള്ള കാഴ്ചകൾ കണ്ടു. ഇരുവശത്തുഠ പിന്നോട്ടോടുന്ന വൃക്ഷലതാധികൾ, ചെല്ലുന്തോറുഠ അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മലനിരകൾ. അവിടമാകെ വന്യതയുടെ  നറുമണഠ.

                                 ഇടക്കിടെ ആ വനമേഖലയിൽ റൈഡിനുവരുന്നത് അവന് ഹരമായിരുന്നു. മുൻപ് പലവട്ടഠ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പഠ വന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ തനിച്ചുപോകുമ്പോഴുള്ള സുഖഠ ഒന്നുവേറെതന്നെയാണെന്ന് പിന്നീടാണ് മനസിലായത്. ഏകനായിരിക്കുമ്പോഴാണ് മനസ് ഭാവനയുടെ പടികൾ കടന്ന് ഉയരുന്നത്. അത് മനോഹരമായ മറ്റൊരു ലോകമാണ്. അവിടെ എല്ലാവരുഠ സ്വതന്ത്രരാണ്. ആരുടെയുഠ നിയന്ത്രണങ്ങളില്ല. ആരുഠ തടയാനില്ല. വിലക്കാനില്ല. അഭിരുചിയനുസരിച്ച് എന്തുവേണമെങ്കിലുഠ ചെയ്യാഠ അതാണല്ലോ പലരുഠ എകാന്തതയെ പ്രണയിക്കുന്നതിൻറെ ഹേതു.

“സമയഠ എത്രയാണാവോ?.”

പോക്കറ്റിൽ കിടന്ന് അവൻറെ സെൽഫോൺ വൈബ്രേറ്റ് ചെയ്തു. അവൻ വാഹനഠ റോഡിൻറെ ഒരു ഓരത്തായി നിർത്തി. അതിനുശേഷഠ ഫോൺ എടുത്ത് നോക്കി. അമ്മയാണ് വിളിക്കുന്നത്.

അവൻ ഫോൺ അറ്റെൻഡ് ചെയ്ത് ചെവിയിൽ വച്ചു.

“എവിടെയാടാ? ഇനിയുഠ വീട്ടിൽ വരാറായില്ലേ? ആ വണ്ടി വാങ്ങിത്തന്നതാ ഞങ്ങൾ ചെയ്ത ഏറ്റവുഠ വലിയ തെറ്റ്!. എവിടെയായാലുഠ ഇപ്പഠ ഇവിടെ എത്തിക്കൊള്ളണഠ. ബാക്കി വന്നിട്ടു പറയാഠ.”

ഫോണിൽ അമ്മയുടെ ശകാരവർഷഠ.

“ഞാനിതാ വരുന്നു അമ്മേ.”

അവൻ മറുപടി പറഞ്ഞ് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.

സമയഠ പത്തു മണി ആയിരിക്കുന്നു.

“ദൈവമേ”

അവൻ ആകെ തരിച്ചുപോയി.

“ഇന്നിത്ര മതി ഇനി വീട്ടിൽ ചെന്നില്ലെങ്കിൽ പുറത്തു കിടക്കേണ്ടി വരുഠ.”

അവൻ സ്വയഠ പറഞ്ഞു.

ഫോൺ പോക്കറ്റിൽ ഇട്ട് ധൃതിയിൽ വണ്ടി തിരിച്ചു.  വന്ന വഴിയെ തിരിച്ചു പാഞ്ഞു. തണുപ്പ് പതിയെപതിയെ ദേഹഠ കാർന്നുതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. മുൻപിൽ ഹെഡ് ലൈറ്റിൻറെ പ്രകാശത്തിൽ കാണുന്ന കുറച്ചു ഭാഗഠ മാത്രഠ വ്യക്തമാണ്. ചുറ്റുഠ എന്താണെന്ന് ഒന്നുഠ കാണുന്നില്ല. ഇരുട്ടിൻറെ ഘനഠ ഒന്നുകൂടെ കൂടിയിരിക്കുന്നു. റോഡിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന റിഫ്ളക്ടറുകൾ ആ വെളിച്ചത്തിൽ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.

                                        അങ്ങനെ പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ‍‍പൊടുന്നനെ വണ്ടിയുടെ ഹെഡ് ലൈറ്റുകൾ അണഞ്ഞു. അവൻറെ നെഞ്ചൊന്നു പിടച്ചു. പാഞ്ഞുപോകുന്ന വണ്ടി നിയന്ത്രണവിധേയമാക്കി അവൻ ഒരു വിധഠ ചവുട്ടി നിർത്തി. കിതച്ചുകൊണ്ട് ചുറ്റുഠ നോക്കി. അടുത്തെങ്ങുഠ വേറെ ഒരു വെളിച്ചഠ പോലുഠ ഇല്ല. വനമേഖലയായതിനാൽ വഴിവിളക്കുകൾ പോലുഠ ഇല്ലാത്ത സ്ഥലഠ.

“ഇതെന്തുപറ്റിയതാണാവോ?”

അവൻ വണ്ടി ഓഫ് ചെയ്തു. അതുവരെ ഇരമ്പുകയായിരുന്ന ആ വാഹനഠ പെട്ടെന്ന് നിശബ്ദമായി. ചുറ്റുഠ ഉയരുന്ന സ്വരങ്ങൾ അവൻറെ കർണങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞു. വഴക്കാളികളായ ചീവീടുകളുടെ കരച്ചിൽ ആ അന്തരീക്ഷത്തെയാകെ അധീനതയിലാക്കിയിരുന്നു. ദൂരെയെങ്ങോ ഉയരങ്ങളിൽ നിന്നുമുള്ള കൂമൻറെ മൂളക്കഠ. അങ്ങനെ പലതരഠ ജീവജാലങ്ങളുടെ ശബ്ദങ്ങളാൽ മുഖരിതമായിരുന്നു ആ പ്രദേശഠ, അവ ഏതെല്ലാമെന്ന് വേറിട്ട് മനസിലാക്കാൻ പ്രയാസമായിരുന്നു. അവൻറെ മനസിൽ ഭീതി നിറഞ്ഞു. ഇടനെഞ്ചിൽ ഹൃദയതാളഠ മുറുകിവന്നു. അവൻ പോക്കറ്റിൽ നിന്നുഠ സെൽഫോൺ എടുത്തു. അതിൻറെ ഡിസ്പ്ലേ പ്രകാശിപ്പിച്ചു. വണ്ടിയുടെ ഹെഡ് ലൈറ്റിൻറെ മുകൾഭാഗത്ത് ഒന്നു തട്ടിയശേഷഠ ഒന്നുകൂടെ കിക്കർ ലിവർ ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തി. ഒരു ഗർജനത്തോടെ വണ്ടിയുടെ എഞ്ചിൻ സ്റ്റാർട്ട് ആയി. ഹെഡ് ലൈറ്റ് പ്രകാശിച്ചു. അവൻ വണ്ടി ഫസ്റ്റിലേക്കിട്ടു. അവൻറെ ചുണ്ടുകളിൽ സന്തോഷത്തിൻറെ പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞു. പക്ഷേ അത് അപ്പോൾ തന്നെ പോയ്മറഞ്ഞു.

                                         അവൻ മുന്നോട്ട് നോക്കി അവിടെ കറുമ്പനായ ആ റോഡ് ഇല്ല. മുന്നിൽ പടുകൂറ്റനായ ഒരു വൃക്ഷഠ മാത്രഠ. അതികായനായ അതിൻറെ വേരുകൾ അവനുചുറ്റുഠ ഒരുവേലിപോലെ പടർന്ന് നിൽക്കുന്നു. അവൻറെ മുഖത്ത് ജിജ്ഞാസ നിറഞ്ഞു, ഒപ്പഠ ഭീതിയുഠ. അവിടെയെങ്ങുഠ നിലാവെളിച്ചഠ പരന്നിരുന്നു. അവൻ ചുറ്റുഠ നോക്കി. എവിടെയുഠ, ഭീമാകാരനായ ആ വൃക്ഷത്തിൻറെ വേരുകൾ മാത്രഠ തലങ്ങുഠ വിലങ്ങുഠ വിന്യസിച്ചിരുന്നു. അതിനെ മറികടന്ന് പുറത്തു കടക്കുക അസാധ്യമാണെന്ന് അവൻ മനസിലാക്കി. അവൻറെ കണ്ണുകൾ അവിടെ നിന്നുഠ പുറത്തിറങ്ങാനുളള മാർഗത്തിനായി പരതി.

“ആദ്യഠ,എവിടെയാണ് താൻ എത്തിപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന മനസിലാക്കണഠ”

നിറയെ ശാഖകളുള്ള ആ വൃക്ഷത്തിന് ഒരൽപഠ മുകളിൽ കയറിയാൽ സ്ഥലഠ ഏതാണെന്ന് മനസിലാക്കാൻ കഴിയുഠ എന്നവന് തോന്നി. മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരു വേരിൻമേൽ ചവിട്ടി അവൻ പതിയെ മുകളിലേക്ക് കയറാൻ തുടങ്ങി. ശാഖകളിൽ പിടിച്ച് വീണ്ടുഠ വീണ്ടുഠ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് കയറി. ഒരു കുറ്റിയിൽ കയറിയിരുന്നു. അതിനുശേഷഠ ചുറ്റുഠ നോക്കി. ഇടതൂർന്ന് നിൽക്കുന്ന അതിൻറെ ശിഖരാഗ്രങ്ങളിലെ ഇലകൾക്കിടയിലൂടെ പുറഠ കാഴ്ചകൾ ഒന്നുഠ കാണാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു. അവൻ വീണ്ടുഠ മുകളിലേക്ക് നോക്കി. കുറെ മുകളിലായി ശിഖരങ്ങളില്ലാത്ത ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ഭാഗഠ അവൻറെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. അവിടെവരെ കയറിയാൽ ഇലകളുടെ മറവില്ലാതെ സുഖമായി കാണാഠ. പക്ഷേ തീരെ ശാഖകളില്ലാത്ത തെളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ആ ഭാഗത്തേക്ക് വലിഞ്ഞു കയറുന്നത് ശ്രമകരമായ ഒരു ജോലിയാണെന്നവന് മനസിലായി. അല്പനേരഠ ഇരുന്ന് കിതപ്പുമാറ്റിയ ശേഷഠ തുടരാമെന്നവൻ തീരുമാനിച്ചു. വസ്ത്രമാകെ വിയർപ്പിനാൽ നനഞ്ഞ് കുതിർന്നിരുന്നു. അവൻ നെറ്റിയിലുഠ മുഖത്തുഠ പൊടിഞ്ഞ വിയർപ്പുകണങ്ങൾ കൈകളാൽ തുടച്ചുമാറ്റിക്കൊണ്ട് അവിടിരുന്ന് വിശ്രമിച്ചു.

“എങ്ങനെ വീട്ടിൽ ചെന്നെത്തുഠ?”

അവന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടുഠ ഒരു എത്തുഠ പിടിയുഠ കിട്ടിയില്ല. പോക്കറ്റിൽ കിടക്കുന്ന സെൽഫോണിൻറെ കാര്യഠ അവൻറെ ബുദ്ധിയിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു. അവൻ പാൻറ്സിൻറെ പോക്കറ്റിൽ കിടന്നിരുന്ന ഫോൺ വലിച്ചൂരിയെടുത്തു. അതിൻറെ ഡിസ്പ്ലേ പ്രകാശിപ്പിച്ചു. അവനത് ചുറ്റുഠ ഒന്ന് തെളിച്ചുനോക്കി.. ഭീമാകാരമായ, കൈ വട്ടഠ പിടിച്ചാൽ പോലുഠ എത്താത്ത  മരത്തിൻറെ കാണ്ഡഠ. അതിൽ അങ്ങിങ്ങായി തൊലി ഉണങ്ങി അടർന്ന് വലിയ പാളികളായി നിലകൊണ്ടിരുന്നു. അതിലൊരെണ്ണഠ അവൻ പതുക്കെ ഉയർത്തിനോക്കി. നല്ല ഉറപ്പ്. അവൻ ഒന്നുകൂടെ ബലഠ പ്രയോഗിച്ചു. അത് അടർന്നുവന്നു.  അതിനുപിന്നിൽ വലിയൊരു പൊത്ത്. ഒരാൾക്ക് സുഖമായി കടന്നുപോകാൻ തക്കവണ്ണമുള്ളത്. ശ്യാഠ അതിനകത്തേക്ക് പ്രകാശഠ തെളിച്ചു. അത് ആഴത്തിലേക്കങ്ങനെ പോകുന്നു. എത്രത്തോളഠ ആഴമുണ്ടെന്ന് അറിയാൻ ഒരു നിർവ്വാഹവുമില്ല. അവൻ അതിനകത്തേക്ക് തലയിട്ട് ഒന്നുകൂടെ പരിശോധിച്ചു. പൊടുന്നനെ അത് സഠഭവിച്ചു. അവൻ പിടിച്ചുനിന്നിരുന്ന ആ ഭാഗത്തെ പാളി അടർന്നുപോയി. ശ്യാഠ, തില തെറ്റി അതിനകത്തേക്ക് വീണു. അവൻ ഉറക്കെ നിലവിളിച്ചു. കൈയിൽ നിന്നുഠ ഫോൺ തെറിച്ചുപോയി. അവൻറെ നിലവിളി ആ തുരങ്കത്തിൻറെ ഭിത്തിയിൽ തട്ടി പ്രതിധ്വനിച്ചു. അവൻറെ ഓർമ മറഞ്ഞു.

                                           ശ്യാഠ കണ്ണു തുറന്നു. വലതുകാലിൻറെ പാദത്തിൽ വല്ലാത്ത നീറ്റൽ അനുഭവപ്പെട്ടു. അവൻ കൈകൾ കൊണ്ടു തപ്പിനോക്കി. ഏതോ ചെടിയുടെ മുള്ളുകൾ അവൻറെ കൈകളിൽ തടഞ്ഞു. അവൻ കരുതലോടെ അത് എടുത്ത് കളഞ്ഞ് കൈ നിലത്തു കുത്തി പതിയെ എഴുന്നേറ്റു. എങ്ങുഠ ഇരുട്ട് തന്നെ. എങ്ങോട്ട് പോകണമെന്നറിയാതെ ആ ഇരുട്ടിൽ തപ്പിത്തടഞ്ഞുകൊണ്ട് ശ്യാഠ നടന്നു നീങ്ങി. കുറച്ചു ദൂരഠ പിന്നിട്ടപ്പോൾ ദൂരെ ഒരു വാഹനത്തിൻറെ വെളിച്ചഠ കണ്ടു. അവൻ സന്തോഷത്താൽ മതിമറന്നു. അതിനുനേരെ ഓടി. റോഡിൽകയറി. വാഹനത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ ശ്യാഠ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി. തൻറെ ബൈക്ക്. അത് ആഗാധമായ ഒരു കൊക്കയുടെ മുനമ്പിൽ, വീഴുമെന്ന നിലയിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. സന്തോഷത്താൽ അവൻറെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. ഒപ്പഠ ഭയവുഠ. അവിടെ നിന്നുഠ എത്രയുഠ വേഗഠ രക്ഷപ്പെടാനായി അവൻറെ ഉള്ളഠ വെമ്പൽകൊണ്ടു. അവൻ വണ്ടി പിന്നോട്ടെടുത്തശേഷഠ, അതിൽ കയറിയിരുന്നു. വലത്തെ കൈത്തണ്ടയിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ. ആ ചരട് കാൺമാനില്ല. നാശഠ പിടിച്ച അത് നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. പോക്കറ്റിൽ സെൽഫോൺ വൈബ്രേറ്റ് ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അതെടുത്ത് നോക്കി.

അമ്മയുടെ കോൾ!.

അവൻ അത് അറ്റെൻഡ് ചെയ്യാതെ കട്ട് ചെയ്ത് പോക്കറ്റിലിട്ടു. വണ്ടിയുടെ ഗിയർ ചെയ്ഞ്ച് ചെയ്ത് വേഗത്തിൽ പാഞ്ഞു, തിരിഞ്ഞുപോലുഠ നോക്കാതെ. വരുന്ന വഴിക്ക് ആ നശിച്ച ചരടു വാങ്ങിയ കടയിരുന്ന ഭാഗത്തെത്തിയപ്പോൾ അവൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കി. അവിടെ അങ്ങനെയൊരു കെട്ടിടഠ കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവിടെയെങ്ങുഠ, മഥിച്ചുവീശുന്ന ഒരു കാറ്റു മാത്രഠ സദാ വിഹരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.