കോടമഞ്ഞിൻറെ അന്ധകാരത്തെ വകഞ്ഞുമാറ്റി അവൻ നടന്നു. കൺമുന്നിൽ ആകെ കാണുന്നത് നടപ്പാതയുടെ ശകലഠ മാത്രഠ. മഞ്ഞ് അവനുചുറ്റുഠ ഒരു പുകമറ തന്നെ തീർത്തിരുന്നു. പാതയിൽ അങ്ങിങ്ങായി, മഴയുടെ ആക്രമണത്തിൽ പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ കുഴികൾ കാണാമായിരുന്നു.
“നശിച്ച തണുപ്പ്” അവൻ പിറുപിറുത്തു.
തണുപ്പേറ്റ് അവൻറെ പല്ലുകൾ കൂട്ടിയിടിക്കുന്നുണ്ടായിരിന്നു. എങ്ങുഠ നിബ്ദമായ ആ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ,അവയുടെ ശബ്ദഠ മനോഹരമായ ഒരു താളമായി ഭവിച്ചു. കാല്പാദത്തിൽ തുടങ്ങി സിരകളിലൂടെ ഇരച്ചു കയറുന്ന തണുപ്പിനെ ആട്ടിയകറ്റുഠവിധഠ, അവൻ തൻറെ കൈകളെ കൂട്ടിത്തിരുമ്മുകയുഠ ഇടക്കിടെ ഊതി ചൂടുപകരുകയുഠ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. അതുഠ പരാജയപ്പെട്ടു.
“ഒരു രക്ഷയുഠ ഇല്ല! നാല് മണിക്ക് ഇറങ്ങിയതാണ് വീട്ടിൽ നിന്ന്. ഇത്ര നേരത്തെ എഴുന്നള്ളണ്ടായിരുന്നു”.
അവൻ സ്വയഠ ശപിച്ചുകൊണ്ട്, അരയിൽ തപ്പിനോക്കി. മുണ്ടിൻറെ കോന്തലയിൽ കെട്ടിവച്ചിരുന്ന ആ ബീഡിക്കെട്ട് അവിടെ തന്നെ ഉണ്ട്. കോന്തലയഴിച്ച് പതുക്കെ കെട്ടു തുറന്നു നോക്കി.
“ഭാഗ്യഠ നാലെണ്ണഠ ഉണ്ട്”.
തീപ്പെട്ടി ആകെ തണുത്ത് പോയിരുന്നു. കത്തുമോ എന്നറിയില്ല. അവൻ ചാരെ കണ്ട ഒരു വലിയ പാറമേൽ കയറിരുന്ന്. ഒരു കൊള്ളിയെടുത്ത് ഉരസി നോക്കി. മൈലാഞ്ചി കണക്കെ അതിൻറെ മരുന്ന് അടർന്നുപോയി. വീണ്ടുഠ ശ്രമിച്ചു, അത് വിജയഠ കണ്ടു. കൊള്ളിയുടെ അഗ്രത്ത് തീ പടർന്നു. അതവൻ ചുണ്ടിൽ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്ന ബീഡിയിലേക്ക് പകർന്നു. ആർത്തിയോടെ വലിച്ചു. പുക ദൂരേക്ക് ഊതിവിട്ടു. ഇപ്പോൾ തണുപ്പിന് ഒരു ശമനഠ ഉണ്ട്. അവൻ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട്, താടിക്ക് കൈയുഠ കൊടുത്ത് അനന്തമായ ആകാശത്തെയുഠ നോക്കി അങ്ങനെ ഇരുന്നു. അങ്ങിങ്ങായി വളർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്ന താടിരോമങ്ങൾ കൈവിരലുകളിൽ തടയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. താടി ശരിക്കുഠ വരാൻ തുടങ്ങിയിട്ടില്ല. പത്തൊൻപത് വയസേ തനിക്കുള്ളൂ എന്ന കാര്യഠ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ അവനോർത്തു. ആ ഇരിപ്പിൽ അങ്ങനെ അവൻ തൻറെ പഴയകാല ഓർമകളിലേക്ക് വഴുതിവീഴുകയായിരുന്നു. കൂടുതൽ പുകയെടുക്കുന്തോറുഠ, അവ കൂടുതൽ തെളിഞ്ഞുവന്നു. കാറൊഴിഞ്ഞ ആകാശത്ത് തെളിഞ്ഞുവരുന്ന പൂർണചന്ദ്രനെപോലെ!
തൻറെ കഴിഞ്ഞുപോയ പ്രീഡിഗ്രി ജീവിതഠ അവനോർത്തു. പരീക്ഷകൾക്കെല്ലാഠ ഒന്നാമനായിരുന്നു. അതിനാൽ അധ്യാപകർക്കെല്ലാഠ ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അപ്പൻ ഔസേപ്പുട്ടൻറെ ചായപ്പീഡികയിലിരുന്ന് പറയുന്നതവൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്,
“എൻറെ മകൻ മിടുക്കനാ, അവനെ ഞാൻ എഞ്ചിനീയർ ആക്കുഠ”.
അത് പറയുമ്പോൾ അപ്പൻറെ കണ്ണുകളിൽ അഭിമാനത്തൻറെ തിളക്കഠ മിന്നിമായുന്നത് അവൻ എപ്പോഴുഠ ശ്രദ്ധിക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷെ പൊടുന്നനെ എല്ലാഠ മാറിമറഞ്ഞു.
അപ്പൻ ഒരു ചിട്ടിക്കമ്പനി നടത്തിപ്പുകാരനായിരുന്നു. ഒപ്പഠ ഉണ്ടായ സഹായി നാട്ടുകാരുടെ പണവുമായി നാടുവിട്ടു. ഇൻഷുറൻസ് തുക കടഠ വീട്ടാൻ കഷ്ടിയായിരുന്നു. അങ്ങനെ പുഴക്കരയിലെ കമുകിൻ തോട്ടഠ നഷ്ടമായി. എന്നാൽ പ്രാണനെ പോലെ വിശ്വസിച്ച ആത്മാർത്ഥ സുഹൃത്ത് ചതിച്ചത് അപ്പനെ ആകെ തളർത്തിക്കളഞ്ഞു. മദ്യത്തിൽ അഭയഠ തേടി, മുഴുക്കുടിയനായി. പലപ്പോഴുഠ സ്കൂൾ വിട്ട് വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ അവൻ കാണുന്നത്, അമ്മയോട് കയർക്കുന്ന പിതാവിനെയുഠ, തൊഴുത്തിലെ പുൽത്തൊട്ടിയുടെ മറവിൽ പേടിച്ചരണ്ട് ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുപെങ്ങളെയുമായിരുന്നു. മുഴുക്കുടി അപ്പനെ രോഗിയാക്കി മാറ്റി. ഒരു ജോലിക്കുപോലുഠ പോകാൻ പറ്റാത്തവിധഠ രോഗങ്ങൾ അപ്പനെ തടവിലാക്കിയിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് അവൻ സ്വപ്നത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നു.
നാശഠ! നേരഠ ഒരുപാട് പോയി. രണ്ടു ബ്ലോക്ക് വെട്ടിത്തീർക്കുവാനുണ്ട്.
ബീഡി പാറയിൽ കുത്തിക്കെടുത്തി, മറുകയ്യിൽ ഇറുക്കിപ്പിടിചിചിരുന്ന റബ്ബർകത്തിയുമായി ചെടികളെ വകഞ്ഞുമാറ്റി അവൻ വേഗത്തിൽ നടന്നു. തെരുവപ്പുല്ലിൻറെ മൂർച്ചയേറിയ നാമ്പുകൾ അവൻറെ ഇളഠ കാലുകളിൽ ചിത്രങ്ങൾ കോറിയിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ആശയവുമില്ലാത്ത എന്തൊക്കെയോ ചിത്രങ്ങൾ.....
